Op de Timotheusschool, aan de Lodewijk van Deysselstraat in Geuzenveld, werd eind jaren zestig een actie gestart om hulp te bieden aan arme kinderen in Afrika.
- De oude school, waar mijn opa nog aan meegebouwd heeft, is helaas weg en de nieuwe Timotheusschool, een hele grote, staat nu op de plek in de Sam van Houtenstraat, waar vanaf 1956 tot en met de sloop huizenblokken stonden.
De Timotheusschool was een Christelijk-Nationale school. Wat dat betekende wist niemand, maar de hele buurt tot de dijk bij het Lambertus Zijlplein en de dijk van de Burgemeester Roëllaan ging hier naar school, veelal gereformeerden en hervormden. Ons gezin hoorde bij geen van beide, maar wij waren wel protestant.
De school besloot op een zeker moment iets aan ‘Ontwikkelinghulp’ of was het ‘Zendingswerk’ te gaan doen, onder aanvoering van de protestantse kerken. Alle schoolkinderen werden opgeroepen om zilverpapier te gaan sparen en dat op een afgesproken tijd op school in te leveren. Dat zilverpapier zou ingewisseld worden voor geld en dat geld zou ten goede komen aan een project voor ”arme kindertjes in Afrika”.
In de klassen werd door de juf of meester uitgelegd dat de mensen en kinderen daar honger leden en dat we zilverpapier gingen sparen om ze te helpen. Wij, kinderen, moesten thuis aan onze ouders uitleggen wat het doel was en Amsterdamse kinderen verduidelijkten dat op z’n Amsterdams: ”We sparen zilverpapier voor de arme zwartjes in Afrika. Die barsten daar van de honger!”Ook ons gezin deed dapper mee aan het sparen van zilverpapier. We kochten in die tijd nog glazen melkflessen met een zilverkleurige, blauwe of groene dop. In de pakjes sigaretten zaten stukjes zilverpapier, evenals in repen chocolade, koekverpakkingen en noem maar op. Het werd een hele strijd om zo veel mogelijk zilverpapier te bemachtigen.
Mijn broer, twee en een half jaar jonger dan ik, deed ook fanatiek mee. Uiteindelijk had hij een heel grote zak met zilverpapier bij elkaar en leverde het in bij zijn juf. Mijn moeder vroeg hem later, wat de juf daar nu mee ging doen. Hij antwoordde: ”Juf brengt het zilverpapier zelf naar de kinderen in Afrika”. Het inwisselen voor geld was langs hem heengegaan. Hij bleef ervan overtuigd, dat zijn juf het zilverpapier ZELF naar de ”Arme kindertjes in Afrika” bracht.
Toen mijn broer 50 werd hebben mijn zus en ik deze anekdote, in een soort cabaret, gememoreerd. Hij is nu bijna 70.
Nog regelmatig klinkt in de familie de uitspraak bij een of andere actie: ”Juf brengt het zelf naar Afrika”.