In de jaren zeventig van de vorige eeuw werd fonduen populair.
Mijn moeder wilde dat met Pasen ook gaan doen en kocht een fonduestel. Een pan met een spiritusbrander er onder. Bij Keurslager Klinkhamer in de Nicolaas Ruychaverstraat kocht zij de benodigde vleessoorten. ( Klinkhamer werd later de keten ‘Loetje’). Salades, patat en sausjes maakten het ‘feestelijke’ diner compleet.
Wij waren heel vooruitstrevend om te gaan fonduen, maar hoe het moest wisten we echter niet. Mijn moeder had gehoord, dat er eerst spiritus in de spiritusbrander gedaan moest worden, die aansteken en vervolgens de pan met olie op de brander zetten, zodat de olie heet kon worden.
Op de grote, feestelijk gedekte keukentafel in de woonkeuken werden schaaltjes met stukjes vlees en groenten neergezet, met naast ieders bord vorkjes met twee tandjes. Mijn moeder vertelde, dat wij daar een stukje vlees aan moesten prikken om die vervolgens in de hete olie te hangen en wachten tot het gaar was. Voor ons kinderen (pubers), volkomen nieuw en spannend.
Mijn vader had zo zijn bedenkingen over de veiligheid van open vuur in de keuken. De vorkjes met vlees spetterden er vervolgens lustig op los en de spiritusbrander zorgde voor vlammetjes en walm. ”Dat hoort erbij”, zei mijn moeder. Snel begrepen wij wat fonduen inhield. Het ene vorkje met vlees na het andere ging in de pan. Het was leuk en lekker.
Boven de keukentafel hing een laaghangende keukenlamp met franje, vlak boven de fonduepan met spiritusbrander. De vlammetjes cirkelden zichtbaar onder de fonduepan. Mijn vader maakte zich daar zorgen om, maar mijn moeder verkondigde nogmaals dat het erbij hoorde. Dus aten we door.
Maar een enkel vlammetje werd langer en bereikte de franje. Brand! Daarop pakte mijn moeder resoluut de pan met bruisende olie, inclusief vorkjes met vlees, liep er mee via de badkamer naar het achterbalkon van ons huis aan de Coltermanstraat en kieperde alles over het hek van het balkon. Mijn vader doofde intussen de brander en met natte handdoeken de franje van de hanglamp. De schade beperkte zich tot geschroeide franje maar betekende wel het einde van de Paasmaaltijd. De feestelijke vleesfondue lag achter ons huis in de groenstrook van de Dr. H. Colijnstraat, waar gelukkig alleen aarde lag. De rommel hebben we naderhand natuurlijk wel opgeruimd.
Zo eindigde onze eerste kennismaking met fonduen.
We hebben daarna nooit meer gefondued. Het was: “Eens maar nooit meer!”